هر شب در دیوان حافظ که واقعا دوستش دارم به

دنبال کسی می گشتم که مرا تا به دروازه های

قیامت با خود ببرد.تا اخر زمان،تا اخر داستان.من

انگار منتظر بودم یک نفر بیاید که قلب مهربان اش

زادگاه همه ی خوبی ها و صداقت ها باشد.وقتی

نگاهم کردی،چشم هایم را بستم.وقتی در جاده های

خاطره غزل خواندی،ایستادم و خاموش،رام و اسیر

تو شدم....اکنون.....دوست دارم گل های بنفشه ای

قابلی نیست.بپذیر.